ภาพลักษณ์ของคำว่า "พุทธศาสนา" ในสังคมชาวพุทธยุคปัจจุบัน
สรุปได้ดังนี้
- บริจาคทานหรือช่วยเหลือผู้ทุกข์ยาก
- ถือศีลห้ากินเจหรือมังสวิรัติ
- ถือศีลแปดเข้าคอร์สปฏิบัติธรรม
- ฝึกสมาธิเพื่อคลายเครียดจากปัญหาส่วนตัวบำบัดโรค
- ฝึกสมาธิเพื่อเพิ่มศักยภาพในการเรียนการทำงาน
- สร้างศาสนวัตถุขนาดใหญ่อลังการ
- ตั้งยศถาบันดาศักดิ์ยกย่องเกียรติคุณทางสังคมให้แก่พระภิกษุ
- เรียนปริยัติพระไตรปิฎก บาลีอภิธรรมปรัชญาและศาสนา
- งานเก็บข้อมูลอ้างอิงและงานเผยแพร่ความรู้ธรรมะผ่านสื่อ
- วิทยุโทรทัศน์อินเตอร์เน็ตหนังสือ เทปเสียงเทศน์ วิทยากรบรรยาย
- มาตรฐานศีลธรรมของสังคม
- เครื่องมืออบรมบุคลากรให้มีคุณธรรมจริยธรรม
- ศรัทธาเลื่อมใสเจาะจงในตัวพระภิกษุที่มีชื่อเสียง หรือที่ตนเห็นว่าท่านเหนือกว่าผู้อื่น
- วิถีชีวิตของนักบวช ทั้งที่บวชด้วยศรัทธาหรือตามประเพณีหรืออุปสมบทหมู่ในโอกาสต่างๆ
- พิธีบูชากราบไหว้บวงสรวง ทำบุญประเพณี
- ไสยศาสตร์ ของขลัง ศักดิ์สิทธิ์ มนต์คาถา
- แก้กรรม สะเดาะเคราะห์ ต่อชะตา ทำนายอดีต-อนาคต
ต่างคนต่างก้มหน้าก้มตาทำกันไปในด้านใดด้านหนึ่ง เหมือนอยู่ในวังวน จนแทบจะลืมแล้วไปว่า พุทธศาสนามีหลักสำคัญคือ อริยสัจ๔ และมรรค๘ ซึ่งบอกสอนสืบทอดกันมา โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อ
“ให้มนุษย์นำไปศึกษาปฏิบัติจนสามารถดับทุกข์ในชีวิตของตนได้อย่างถาวร แล้วก็เอื้อเฟื้อบอกสอนคนอื่นต่อไป”
ไม่ได้เน้น จะสร้างศาสนวัตถุเพิ่มขึ้นในโลก
ไม่ได้เน้น จะกำหนดประเพณี พิธีกรรม
ไม่ได้เน้น จะทำให้ทุกคนในโลกเป็นคนดีมีศีลธรรม
ไม่ได้เน้น จะให้ใครปรารถนาความเกิดในชาติหน้า แม้ว่าจะเกิดในสุคติโลกสวรรค์
ไม่ได้เน้น จะให้มีอิทธิปาฏิหาริย์ที่เกินมนุษย์ทั่วไป
ไม่ได้เน้น จะบำบัดทุกข์บำรุงสุขให้มวลชนแบบชั่วคราว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น