ครั้งที่ ๒๘

>>>  วันหนึ่งได้ฟังว่าครูบาอาจารย์ท่านหนึ่งชมลูกศิษย์ชาวฝรั่งสองคนว่า “ภาวนาได้ดี” คนแรกเป็นผู้หญิง พอเดินทางไปเที่ยวก็ไปเจอผู้ชายที่ถูกใจจึงได้แต่งงานไปแล้ว  คนที่สองเป็นผู้ชาย บวชอยู่วัดป่าได้หลายพรรษา แต่พออาจารย์เสียชีวิตเพราะเครื่องบินตก ก็เลยเสียใจมาก หมดกำลังใจ แล้วก็สึกไป  ประเด็นที่จะชี้คือคำว่า “ภาวนาดี”  ภาวนาดีมันต้อง “เกิดปัญญาดี”  ถ้าปัญญาดีพฤติกรรมการแสดงออกและการกระทำต้องดีสอดคล้องกัน  “พระที่ไหนภาวนาดีแล้วสึกไป”  อันนี้ต้องใช้วิจารณญาณพิจารณาให้รอบคอบ  คำนี้มีปัญหากันมาก มักหลงคิดว่า “ภาวนาดี” คือการสงบ นิ่ง เยือกเย็น ได้สมาธิขั้นนั้นขั้นนี้  แต่แล้วสุดท้ายก็ไปบรรลุธรรมกับสีกา 

            อีกคำก็คือคำว่า “สะอาด สว่าง สงบ”  ถ้ามองในเหลี่ยมของอาการสมาธิ ก็จะหลงไปอีก  พอได้สมาธิได้ฌานก็หลงว่าจิตฉันสะอาด สว่าง สงบ บางทีก็ว่า จิตฉันเป็นประภัสสร  เหล่านี้หลงทั้งนั้น  เหตุหนึ่งก็เพราะไม่เคยศึกษาภาคปริยัติมาบ้าง  มาถึงก็ปฏิบัติเอาเลย  ศีลมีกี่ข้อก็ถือเอาเลย  ถือได้ครบแล้วก็ทำสมาธิให้เก่งๆ  เดี๋ยวก็จะระเบิด “ตูมตาม” “เปรี้ยง ป้าง” แล้วก็บรรลุธรรมในสักวันหนึ่ง  ฉะนั้นต้องระวังข้อนี้ให้มาก  หรือแม้แต่ศึกษาปริยัติมากแล้วก็ตาม แต่ก็ยังจำเป็นต้องมีครูอาจารย์ที่ชี้บอกให้ทวนสอบสิ่งต่างๆ  ไม่เช่นนั้นมันก็จะเป็นการ “หลงคิดไปเอง”